Δεν γίνεται να ζητάς από κάποιον πληγωμένο από έρωτα να ξαναπιστέψει στην αγάπη. Είναι σαν να ζητάς από κάποιον με εγκαύματα τρίτου βαθμού να παίξει για ακόμα μια φορά με τη φωτιά. Βέβαια μπορεί στην αρχή να του φαίνεται τρελό, μα κάποια στιγμή από μόνος του θα πέσει στην ίδια παγίδα και όντας αφελής θα ανάψει άλλη μια φωτιά, θα ξεκινήσει ένα νέο ειδύλλιο, απλά και μόνο γιατί λατρεύει την ζεστασιά που εκπέμπει η φλόγα ή το σώμα που βρίσκεται δίπλα του. Και καθώς θα τυλίγεται στις φλόγες για ακόμα μια φορά, θα είναι χαρούμενος διότι έστω και για μερικά δευτερόλεπτα αισθάνθηκε και πάλι ζωντανός. 

Back to reality...fuck!

 Έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από τη στιγμή της επιστροφής μου στην Ελλάδα.Για την ακρίβεια ένας μήνας και είκοσι έξι μέρες. Ναι τις μετράω.Γιατί κάθε μέρα που περνάει με πάει λίγο πιο μακριά από εκεί που πραγματικά θα ήθελα να είμαι.Γιατί κάθε μέρα μου λείπουν όλο και πιο πολύ οι φίλοι που έκανα εκεί.Γιατί περνάω τις ώρες μου αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε και που ότι κι αν συμβεί εδώ σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να τις φτάσει.Γιατί καθώς βυθίζομαι στα βιβλία μου το μυαλό μου ακόμα περιπλανιέται στους δρόμους της Braga σαν να μην έφυγε ποτέ.Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες δίχως νόημα.Περνάνε δίχως να έχει συμβεί τίποτα το συναρπαστικό-γιατί η έννοια του συναρπαστικού έχει αλλάξει πλέον ολοκληρωτικά στο μυαλό μου-.Τίποτα δεν με ενθουσιάζει,τίποτα δεν με εξιτάρει και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα ζήσαμε εκεί.Οι φίλοι που περίμεναν με ανυπομονησία την επιστροφή μου πλέον δεν αντέχουν να με ακούν να περιγράφω την ανεπανάληπτη εμπειρία μου,έχουν βαρεθεί να με ακούν να μιλάω για άτομα που δεν έχουν γνωρίσει και για προορισμούς που δεν έχουν ποτέ επισκεφτεί. Μα πιο πολύ έχουν βαρεθεί τα συνεχώς κατεβασμένα μούτρα μου,τη γκρίνια μου επειδή είμαι κάπου που δεν θα ήθελα να είμαι,την απάθεια μου για ότι συμβαίνει γύρω μου και την έλλειψη ενθουσιασμού για τα οποιαδήποτε σχέδια τους.Σύντομα θα με κάνουν στην άκρη το βλέπω.Το ξέρω πως πρέπει να το ξεπεράσω και να δεχτώ την νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία ζω,μα μου φαίνεται αδύνατο.Όλα φαντάζουν στα μάτια μου τόσο βαρετά και ανούσια σε σύγκριση με όσα συνέβησαν εκεί.Ίσως να είναι λίγο άδικο που τα αντιμετωπίζω έτσι,γιατί δεν έφταιξαν σε τίποτα,είναι τα ίδια όπως ήταν πάντα,εγώ είμαι αυτή που άλλαξα,μα δεν μπορώ να ξαναγίνω όπως ήμουν και δεν το θέλω.Μου αρέσει ο νέος μου εαυτός,απλώς αισθάνομαι πως δεν μπορώ να τον αξιοποιήσω εδώ που είμαι.Πρέπει να φύγω και πάλι,όσο πιο γρήγορα μπορώ,να ξεκινήσω πάλι τα ταξίδια,να γνωρίσω κι άλλο κόσμο,όσο περισσότερο μπορώ,να ζήσω σε άλλα μέρη,να ανακαλύψω νέες κουλτούρες,μέχρι να καταλήξω στο που ταιριάζω.Γιατί αυτό σίγουρα δεν είναι εδώ.Μονάχα ένα πράγμα που είχα αφήσει πίσω κατάφερε να με ενθουσιάσει και πάλι,μα κι αυτό δεν μπορώ να το έχω πια οπότε δεν υπάρχει λόγος να μένω.Πολύ απαισιοδοξία έπεσε μαζεμένη,το ξέρω.Θα έπρεπε να προσπαθήσω να βρω τα θετικά στο εδώ και το τώρα,να πάρω όσα περισσότερα μπορώ από αυτά που μου προσφέρονται εδώ,μα δεν μπορώ.Οτιδήποτε κι αν συμβεί πλέον φιλτράρεται μέσα από τη σύγκριση και τις περισσότερες φορές χάνει.Το ξέρω θα με επικρίνεις κι εσύ όπως όλους τους άλλους,θα προσπαθήσεις να μου δείξεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής.Μην ανησυχείς,δεν περιμένω να καταλάβεις.Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εκτός από αυτούς που έκαναν erasmus.Η διάγνωση έχει βγει από καιρό “Post Erasmus Syndrome" είπαν οι γιατροί με ένα υπόνοια συμπόνιας στα μάτια.Κι αν δεν συμπάσχεις δύσκολα θα με καταλάβεις.Δεν είναι κατανόηση αυτό που περιμένω.Είναι το επόμενο μου μεγάλο βήμα που θα με βγάλει από αυτό το τέλμα και θα με οδηγήσει παρακάτω.Γιατί στο εδώ και το τώρα το ξέρω πως δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη.Καληνύχτα.

Once in Braga..

Πάνε περίπου τρεις εβδομάδες από την στιγμή που έφτασα στην Braga για να ξεκινήσω το νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής μου.Έφυγα από την Ελλάδα με λιγότερο ενθουσιασμό από ότι περίμενα μια και οι απανωτοί αποχαιρετισμοί με είχαν συναισθηματικά εξουθενώσει.Κατά τη διάρκεια της πτήσης αντί να σκέφτομαι όλα όσα με περίμεναν σκεφτόμουν όλα εκείνα που άφηνα πίσω,αντί να χαμογελάσω στο μέλλον,έκλαιγα για το παρελθόν.Μα όλα άλλαξαν με το που πάτησα το πόδι μου στην ξένη αυτή γη. Όλα φαίνονταν πιο όμορφα,πιο φωτεινά,έβλεπα πλέον καθαρά το μονοπάτι που ανοιγόταν μπροστά μου και αποφάσισα να το ακολουθήσω κι όπου με πάει αντί να χάνομαι στα σκοτεινά στενάκια του μυαλού μου.Και από τότε όλα κύλησαν όμορφα και ομαλά.Βρέθηκα με μια ομάδα είκοσι υπέροχων ατόμων που με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες,είδα νέα μέρη,γνώρισα πολλούς νέους ανθρώπους,δοκίμασα νέες γεύσεις,διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης,ταξίδεψα και άφησα πίσω τις ντροπές,τις ενοχές και τις στενοχώριες.Την καρδιά μου που ήμουν στο τσακ να την κλειδαμπαρώσω την άφησα ορθάνοιχτη,και μόλις το έκανα αυτό αισθήματα που για κάμποσο καιρό τα είχα ξεχάσει ξεχύθηκαν και άρχισα και πάλι να χαμογελάω σαν χαζό,να τραγουδάω και χορεύω από χαρά!Λαλαλαλαλα!Και όλα αυτά μονάχα μέσα σε τρεις εβδομάδες!Οι επόμενοι έξι μήνες προβλέπονται γεμάτοι περιπέτειες,γέλια και καρδιοχτύπια!Για να δούμε,για να δούμε...! :)

Ξέρω θα'ρθει η στιγμή και για σένα που όλοι οι δρόμοι θα βγάζουν σε μένα
μα εγώ θα σου κρυφτώ.θα με ψάχνεις σε σώματα ξένα μα ποτέ δε θα βρίσκεις κανένα
εγώ θα σου κρυφτώ,θα σου κρυφτώ.

Μου'χεις κλέψει καρδιά και περηφάνια
ταξιδεύω τυφλά στα ίδια λιμάνια κι αυτό θα σ'το κρατώ.

Ξέρω θα'ρθει η στιγμή και για σένα που όλοι οι δρόμοι θα βγάζουν σε μένα
μα εγώ θα σου κρυφτώ. 
όσα τώρα κρατάς κλειδωμένα θα'ναι μάταια και άδεια και ξένα
εγώ θα σου κρυφτώ,θα σου κρυφτώ....

The break up rule

Τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου κυριαρχούσαν μονάχα σκέψεις γύρω από τον χωρισμό. Λογικό. Πολυφορεμένο μοτίβο σε βιβλία,τραγούδια,ταινίες,σειρές κτλ. Βγαλμένο απευθείας από την ζωή. Πόσες φορές δεν χώρισες,στενοχωρήθηκες έκλαψες,ξέσπασες,τα έσπασες,το έριξες στο φαΐ,το ποτό,το τσιγάρο,έκανες όσο κακό μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου μέχρι να φτάσει εκείνο το ωραίο πρωινό που το μυαλό σου γύρισε εκείνον τον γαμημένο τον διακόπτη και σταμάτησες επιτέλους να πονάς; Άπειρες. Και θα σου συμβεί ακόμα περισσότερες. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Βρίσκεις κάποιον,περνάς καλά μαζί του για όσο κρατήσει και μετά είτε το θέλεις είτε όχι χωρίζεις και eventually πας παρακάτω για να συνεχίσεις τον φαύλο κύκλο των σχέσεων. Ακόμα και εάν πιστεύεις πως έχεις βρει το άλλο σου μισό,δυστυχώς ούτε και τότε σε προφυλάσσει κανείς από την κατάρα του άξαφνου χωρισμού.
Καθώς έπαιζα λοιπόν το σενάριο του χωρισμού μου ξανά και ξανά στο μυαλό μου σίγουρη πως τέτοιος πόνος δεν έχει ξαναβιωθεί από άνθρωπο,το μυαλό μου ανέτρεξε στο αγαπημένο μου Sex and the City. Όποιος με γνωρίζει θα πει πως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για εθισμό.Τι να γίνει,μια αδυναμία έχω και εγώ-πολλές έχω δηλαδή αλλά ας μην το κάνουμε θέμα-.Σκεφτόμουν λοιπόν εκείνα τα δυο επεισόδια στα οποία η Carrie χωρίζει με τον  Mr.Big. Η ατάκα λοιπόν που έχει κολλήσει στο μυαλό μου και επαναλαμβάνεται λες και κάποιος έχει πατήσει το repeat είναι η εξής: Miranda:"You broke up with him,remember?" " Carrie: "Yeah right right,and that makes me what,happy?"
Χώρισες και χώρισες από κοινού,δεν ήταν ακριβώς ότι ξαφνιάστηκες μια και ήξερες ότι θα ακολουθούσε αυτή η μεγάλη αλλαγή,η μετακόμιση σου στην Πορτογαλία. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει προκειμένου να μπορέσετε και οι δυο να πάτε παρακάτω στη ζωή σας.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είσαι ευτυχισμένη με αυτή την απόφαση.Αν ήταν στο χέρι σου θα τον έπαιρνες από το χέρι και θα το σκάγατε μαζί για την Πορτογαλία. Όμως αυτό δεν γίνεται,όπως δεν θα γινόταν και να μην φύγω για να μείνω μαζί του,ευκαιρίες σαν και αυτές δεν σου δίνονται κάθε μέρα.Ούτε να μείνω μαζί του ενώ ήμουν εγώ Πορτογαλία και αυτός Αθήνα θα ήταν λύση.Γιατί τον ξέρω καλά τον εαυτό μου και δεν θα άντεχε,θα τον ήθελα συνεχώς κοντά μου,διότι τι σχέση είναι αυτή όταν δεν ζεις τον άλλον,όταν δεν μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί του; Έτσι μέση λύση δεν υπήρχε,μονόδρομος ο χωρισμός.Αλλά κάθε άλλο παρά σε ξέφωτο με οδήγησε αυτός ο μονόδρομος,περισσότερο σε έρημο και σκοτεινό δρομάκι θα έλεγα.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την σκηνή όπου η Carrie μιλάει ασταμάτητα στις υπόλοιπες τρεις για τον Mr.Big και αναλύει ξανά και ξανά την σχέση και τον χωρισμό τους μέχρι που φτάνει μια στιγμή που απλά δεν αντέχουν να την ακούν πια και την στέλνουν να μιλήσει σε ψυχολόγο.Κάπως έτσι μάλλον θα καταντήσω κι εγώ. Σε λίγο κανείς δεν θα αντέχει να με ακούει πια,θα το χουν βαρεθεί πια αυτό το θέμα και με βλέπω να καταλήγω και εγώ στην καρέκλα του ψυχαναλυτή να αναρωτιέμαι γιατί τελείωσε κατ' αυτόν τον τρόπο η κατά τ' άλλα υπέροχη σχέση μου,πως μπορούσε να έχει αυτή την συμπεριφορά από την στιγμή που ισχυριζόταν ότι με αγαπούσε.Κοντοζυγώνει η ώρα και για το δικό μου intervention. Oh yes indeed! "Stop her before she obsesses again" που λέει και η Miranda. Αλλά εντάξει σε λίγες μέρες ευελπιστώ πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.Λίγο η αλλαγή του περιβάλλοντος,λίγο τα καινούργια άτομα που θα μπουν στην ζωή μου,που θα πάει θα το ξεπεράσω κι αυτό!
Και κάτι ακόμα.Τι ακριβώς παίζει με τον περίφημο "Break up rule"? Κατά την Charlotte για να ξεπεράσεις μια σχέση χρειάζεται ο μισός χρόνος σε σχέση με τον καιρό που έβγαινες με τον συγκεκριμένο άτομο και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πιέζεις τον εαυτό σου για να αισθανθείς καλύτερα,το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κλάψεις στον ώμο των φίλων σου,να αισθανθείς πολύ άσχημα,να παίξεις ξανά και ξανά στο μυαλό σου όλα εκείνα που μισούσες πάνω του και με τον καιρό θα το ξεπεράσεις. Από την άλλη η Miranda φαίνεται να πιστεύει πως με το που χωρίζεις πρέπει να αφήσεις πίσω σου κάθε θλίψη και να μπεις επιτόπου και πάλι στο παιχνίδι. Μακάρι να μπορούσα να ακολουθήσω την θεωρία της Miranda αλλά πάντα δυστυχώς υπερισχύει  η Charlotte μέσα μου.Ακόμα και εάν ο άλλος φαίνεται να έχει προχωρήσει εγώ εκεί,αντί να το πάρω εγωιστικά,να διαγράψω τα πάντα και να πάω παρακάτω,παραμένω κολλημένη σε κάτι που έχει τελειώσει και μάλλον δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν.
Και το τελικό και μεγάλο ερώτημα: "When you love someone and you break up,where does the love go?"

You will always be my cupcake! :) 

The one that got away...

Χθες καθώς περπατούσα στο κέντρο της πόλης συνειδητοποίησα πως ήταν σαν άθελα μου είχα ταξιδέψει στον χρόνο και είχα βρεθεί πέντε χρόνια πίσω,σε μια πόλη από την οποία ήθελα απεγνωσμένα να ξεφύγω για να δω τον κόσμο,να βιώνω έναν απίστευτα επώδυνο χωρισμό,να τριγυρνώ στην πόλη σαν χαμένη με τη μουσική στα αυτιά στη διαπασών,να περνάω ανάμεσα σε ανθρώπους που ούτε τους ήξερα ούτε με ενδιέφερε να τους γνωρίσω,να χάνομαι στις σκέψεις μου και να χώνομαι στα δαιδαλώδη στενά για να κλάψω δίχως να με δει κανείς,να ανεβαίνω σε απόμερα τείχη,να κάθομαι σε σκοτεινά παρκάκια για να μπορέσω να κάνω ένα τσιγάρο στα κρυφά λες και αυτό θα με κάνει να αισθανθώ καλύτερα,να αναζητάω παντού τη μορφή του παρόλο που ήξερα πως αυτή τη φορά θα ήταν αδύνατον να την βρω,να κάνω απίστευτες μαλακίες που να με φέρνουν κοντύτερα στο θάνατο από όσο βρέθηκα ποτέ.Είναι γεγονός,δεν ξέρω πως να χειρίζομαι τους χωρισμούς και ένα περισσότερο δεν ξέρω πως να χειριστώ αυτόν μια και σε καμία περίπτωση δεν τον επιθυμούσα.Αλλά μια ζωή αυτοκαταστροφική υπήρξα.Τώρα θα κάνω την διαφορά; Και στον δρόμο της επιστροφής,καθώς στα αυτιά μου ηχούσε η Katy Perry να τραγουδάει "The one that got away",αναρωτιόμουν λες να καταλήξω κι εγώ έτσι,ηλικιωμένη,δυστυχισμένη,με φαντάσματα του παρελθόντος να με κυνηγάνε επειδή άφησα την αγάπη να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου; Α πα πα!

It was real,wasn't it?

The end of an era...

Έτρεμα πολύ καιρό για τον ερχομό αυτής της στιγμής. Η σκέψη της στριφογύριζε διαρκώς στο μυαλό μου μα προσπαθούσα να την μπλοκάρω και να ζω την κάθε μέρα ως είχε.Μα τώρα βγήκα απότομα από την άρνηση που ζούσα.Βοήθησε το σαλόνι που γέμισε κούτες,το σπίτι που ξαφνικά έμεινε άδειο,αποκρουστικά άδειο,τόσο που η φωνή μου δημιουργούσε ηχώ,οι άντρες που κουβαλούσαν άγαρμπα τις κούτες δίχως να γνωρίζουν πως κρατούσαν στα χέρια τους τη ζωή μου-ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι από αυτή-και οι φωνές,τα γέλια και τα τραγούδια που έπαψαν απότομα μερικά βράδια νωρίτερα.Το τέλος μιας εποχής,το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων,το τέλος της εξερεύνησης της ατελείωτης αυτής πόλης,το τέλος  μιας υπέροχης σχέσης,μιας μεγάλης αγάπης,το πάγωμα των φιλιών,γενικά το τέλος. Διόλου προετοιμασμένη δεν ήμουν για αυτό. Όχι πως θα μπορούσα να είμαι ποτέ. Υποθέτω πως σε λίγο καιρό ο πόνος και αυτό το μούδιασμα στην καρδιά και ο κόμπος στο λαιμό θα υποχωρήσουν και θα μπορέσω να αισθανθώ και πάλι χαρά,γιατί το τέλος αυτής της εποχής το ακολουθεί η αρχή μιας άλλης. Σίγουρα αυτή η πρακτική στην Πορτογαλία είναι μεγάλη ευκαιρία και το ήθελα όσο τίποτα άλλο,το μεγαλύτερο μου όνειρο ήταν άλλωστε πάντοτε το να φύγω στο εξωτερικό.Όμως για να κάνεις πραγματικότητα το μεγάλο σου όνειρο αξίζει να θυσιάσεις μια μεγάλη αγάπη;Νομίζω πως τίποτα στον κόσμο δεν αξίζει αυτή την θυσία.Μα θα μου κάνει καλό λένε όλοι,θα σταθώ στα πόδια μου,θα μάθω να τα βγάζω πέρα μόνη μου,θα δω καινούργια μέρη,θα γνωρίσω κόσμο,θα αποκτήσω νέες απίστευτες εμπειρίες,θα θα θα...Σίγουρα θα τα κάνω όλα αυτά και σίγουρα θα είμαι χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό μου που τα κατάφερε,όμως αυτό το κενό που άνοιξε στην καρδιά μου πως θα το γεμίσω; Ναι θα γνωρίσω νέα άτομα και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου ξαναχτυπήσει ο έρωτας την πόρτα αλλά νομίζω πως εάν μου την χτυπούσε θα δίσταζα να ανοίξω.Θα άφηνα να χτυπά και εγώ θα έφευγα από την πίσω πόρτα για να τρέξω να χωθώ στην αγκαλιά του.Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον,θα αφήσω τις μέρες να κυλήσουν κι όπου με πάνε,και θα τις περνάω με χαμόγελο.Ίσως ψεύτικο στην αρχή μα μέρα με τη μέρα θα πλησιάζω στο αληθινό.Έχω ακούσει μια θεωρία που λέει πως εάν χαμογελάς για λίγα λεπτά μέσα στη μέρα έστω και επιτηδευμένα τότε εξαιτίας της κίνησης συγκεκριμένων μυών μεταφέρεται στον εγκέφαλο το αίσθημα της χαράς.Έτσι θα χαμογελάω κι εγώ αρχικά,μηχανικά,να πείθω τον εαυτό μου πως είμαι χαρούμενη με την τροπή που πήραν τα πράγματα.Και κάποια στιγμή θα υπάρξω χαρούμενη ξανά.Κι όταν κάτι είναι πραγματικά αστείο τότε θα γελάσω και πάλι!